Veel te veel energie had ik al verspeeld
Met veel te veel bravoure had ik in baan twee gelopen. Schouder aan schouder met de Marokkaan die de race leidde. Ik dacht deze halve finale te moeten controleren. Ik dacht dat ik dat wel moest kunnen. Voor de Spelen stond ik niet voor niets 7de op de wereldranglijst.
Heb je wel eens vaker hardloopraces gezien? Dan weet je dat pas op de laatste 100m de kaarten worden verdeeld.
Hicham El Guerrouj leidt de halve finale. In finale viel hij en kon zijn favoriete rol niet waarmaken.
Daar kwamen we met 12 man op de finish af
De eerste vijf lopers gaan door naar de finale. Links en rechts kwamen ze mij langzaam voorbij. Al snel zakte ik weg naar de derde plek, naar de vierde plek, naar de vijfde plek. Blijf gaan! Ga door! Ga door! Daar kwam de finishlijn. Er liep één loper één metertje voor mij. Twee lopers nog geen meter achter me. Dit gaat over honderdsten van een seconde. Nu moest het gebeuren.
Borst zo ver mogelijk naar voren
Het beeld van lopers die op de finish over elkaar heen vielen schoot door mijn hoofd. Dus ik gooide mijn borst zo ver als ik kon naar voren en …… volgens mij was ik vijfde! Door naar de finale?
Ik zak op de grond
Benen vol zuur! Ik wilde het bewijs zien voordat ik zou gaan juichen. Ik bleef zitten hijgen op het tartan net achter de finish. Mijn ogen gefixeerd op het scorebord. Ik kan me dit moment zo scherp herinneren! Daar zag ik het: 5de – Koers – Q. ‘Qualified’ voor de finale. Wow! Yes! Dé Olympische finale 1500m.
Gefixeerd op het scorebord en uithijgend na de halve finale in Atlanta 1996
En toen … gebeurde er niets
Ik wist eigenlijk niet wat ik moest doen. Moest ik daar in mijn eentje gaan staan juichen? Ik had allang de baan af kunnen lopen en mijn spullen kunnen pakken. Maar ik wilde dit moment even bewust ervaren. Dus ik bleef zitten. Gewoon een heel anoniem geniet-momentje. Na een paar minuten ging weer verder, met de pers praten, drinken, uitlopen. Morgen is de finale. Ik stond op. Toen werd deze foto genomen.
En nu komt het…dit is best grappig
Toen ik opstond, hoorde ik gejoel van de eretribune. Ik zag twee mensen volledig in oranje uitgedost. Ze gilden opgewonden naar mij en zwaaiden. Blijkbaar waren ze ook blij dat ik de finale gehaald had! Door de afstand kon ik niet zien wie het waren. Maar aan hun postuur te zien, ze waren redelijk fors, moesten dit wel Frank en Georgy zijn. Frank en Georgy zijn de ouders van Steve, mijn kamergenoot tijdens mijn studie in Amerika. Ze kwamen uit Texas, en Texas lag toch niet al te ver van Atlanta. Misschien waren ze me speciaal komen aanmoedigen. Op dat moment leek dit een logische verklaring. Dus ik zwaaide beleefd terug.
Willem Alexander en Erica
Later die avond keerde ik terug in het Olympisch Dorp. Andere sporters feliciteerde mij: ‘Trouwens, leuk dat Willem Alexander en Erica Terpstra op de eretribune stonden en je hebben aangemoedigd, hè?!’ ;-)
Foto: Toussaint Kluiters
Enjoy the games.
Marko
